Να *Ζεις την καθε στιγμη με την μητερα σου σαν να ειναι η τελευταια.
Ήμουν περίπου 7 χρονών. Τέτοιες μέρες του Σεπτέμβρη. Με κράτησε όπως πάντα από το χέρι και πήγαμε στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς. Αν και μικρό μαγαζί είχε πολλά πράγματα που έκαναν μεγάλη εντύπωση στα παιδικά μου μάτια. Μου έδωσε ένα καλαθάκι και μου είπε να βάλω μέσα ότι μου αρέσει. Την κοίταξα με απορία. Χωρίς να το σκεφτώ άρχισα να τριγυρνώ στο μαγαζί γεμίζοντας το πολύτιμο καλάθι μου.
Όταν επέστρεψα κοντά της κοίταξε το παραφουσκωμένο αποτέλεσμα των αγορών μου. Ακούω σαν τώρα την ήρεμη, γλυκιά και γεμάτη ζεστασιά φωνή της να μου λέει... τα χρειάζεσαι όλα αυτά μικρή μου; μήπως θέλεις ν' αφήσεις κάτι;
Έριξα μία ματιά στα πράγματα. Πήρα στο χέρι μου ένα διάφανο στυλό. Είχε μέσα κάτι χρωματιστά ψαράκια έναν λευκό ιππόκαμπο και μικρές ιριδίζουσες περλίτσες που κολυμπούσαν σε διάφανο υγρό με ασημόσκονη.
Απλά μαγικό. Με θλίψη για να μην πω οδύνη στη καρδιά της το έδωσα.
Φύγαμε από το κατάστημα με τις τσάντες γεμάτες. Στο ένα μου χέρι κρατούσα την κόκκινη τσάντα της Hello Kitty και στο άλλο μου χέρι το στυλό με τον ιππόκαμπο.
Έτσι με μεγάλωσε η μητέρα μου, όλα μου τα χρόνια, με μία μικρή δόση υπερβολής αλλά χωρίς στερήσεις. Οι πιο σημαντικές στερήσεις είναι εκείνες της καρδιάς. Μπορείς να μεγαλώσεις πάμφτωχος μέσα στον πλούτο των υλικών αγαθών αν έχεις "πεινάσει" στην καρδιά.
Αναβιώνω με λαχτάρα κάθε φορά τέτοιες μέρες αυτό τον γλυκό ενθουσιασμό των παιδικών μου χρόνων μαζί με τα παιδιά μου.
Έχω πολλά να θυμάμαι από την μητέρα μου. Ήταν όμορφη γυναίκα. Ένας *γήινος, αισιόδοξος, χαρούμενος άνθρωπος με πολλές εσωτερικές συγκρούσεις που προσπαθούσε καθημερινά να φέρει σε ισορροπία.
Μου χάρισε με γενναιοδωρία την αγάπη της και τον υπέροχο συναισθηματικό της κόσμο. Με έμαθε χωρίς να το καταλάβω ν' αγαπάω τόσο βαθιά όσο κι εκείνη. Ήταν η μεγάλη της καρδιά που την έκανε να ξεχωρίζει. Η αγάπη ξεχείλιζε από μέσα της αβίαστα. Έζησα 31 χρόνια με την μητέρα μου. Έφυγε το 13.
Δεν ήμουν δικό της παιδί.
Κι όμως ήμουν το παιδί της.
Δεν ένιωσα ούτε για μια στιγμή πως δεν ήμουν βιολογικό της παιδί.
Κι όμως δεν ήμουν.
Αλλά είμαι το παιδί της και είναι η μητέρα μου.
Παρά τις μεγάλες δυσκολίες των παιδικών μου χρόνων θα επέλεγα συνειδητά να ξαναζήσω την Οδύσσεια της παιδικής μου ηλικίας για να *βρεθώ μαζί της.
Είχαμε το ίδιο όνομα.
Μέσα στην απεραντοσύνη του ταξιδιού της αέναης ψυχής μας είμαι πολύ τυχερή που σ' αυτή μου την ενσάρκωση "ρούφηξα" το κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου μαζί της.
Κι αυτή τη συμβουλή σας δίνω.
*Ζήστε την κάθε στιγμή με την μητέρα σας σαν να ήταν η τελευταία.
Δώστε στα κύτταρα σας την κληρονομιά των αναμνήσεων με την μητέρα σας.
Ο ήχος που βγαίνει από τη φωνή μας όταν *προφέρουμε την λέξη μαμά απλώνει στο πεδίο την δόνηση της ανιδιοτελούς αγάπης.
Ωδή στην Μητέρα.
Χαίρε *Κεχαριτωμένη, ο *Κύριος μετά σου. Ευλογημένη συ εν γυναιξί κι ευλογημένος ο *καρπός της κοιλίας σου
